ولادت هفتمین پیشوای شیعیان، حضرت امام کاظم(ع) مبارک باد.

  زندگینامه امام
حضرت موسی بن جعفر(ع)هفتمین امام شیعیان درصبح یکشنبه هفتم صفرسال128 هجری قمری درروستای ابواء(بین مکه ومدینه) متولد شدند.کنیه مبارک آن حضرت ابوالحسن وابراهیم والقاب شریفشان کاظم وصابروامین است که لقب مشهورشان همان کاظم می باشد.  کاظم درلغت به معنی خاموش وفروبرنده خشم است. آن حضرت بدلیل آنکه هرچه ازدشمنان برایشان وارد می شد صبرکرده وخشم خود رافرو می بردند به کاظم معروف گشتند.
ابن اثیر که ازمتعصبان اهل تسنن است می گوید:
آن حضرت رابدین جهت کاظم لقب دادند که به هرکس که بااوبدی می کرداحسان می کردواین عادت اوبود. پدربزرگوارشان ششمین امام شیعیان، امام صادق(ع) بوده ومادرگرامیشان خانمی به نام حمیده است. این خانم ازجمله مهاجرانی بود که ازاندلس به بلاد اسلامی منتقل شده بود، حمیده نامی بود که درمنزل امام صادق(ع) به آن بانوی بزرگوار داده شد.

  دوران امامت ودانشگاه درس حضرت

  حضرت موسی بن جعفر(ع)به مدت بیست سال ازسال 128تا148هجری که امام صادق^{(علیه السلام)} به شهادت رسیدند ازدریای بیکران علم ودانش پدربهرمند گشتند وپس ازشهادت پدربزرگوارشان امامت ورهبری شیعیان ازسوی خداوند برعهده ایشان قرارگرفت.  گروه کثیری ازبزرگان، دانشمندان وراویان حدیث، ازکسانی که دردانشگاه بزرگ امام صادق(ع) تحصیل می کردند، هنگام اقامت حضرت موسی بن جعفر(ع) درمدینه پیرامون آن حضرت گردآمدند وایشان با توانائی ونیروی بسیار، مسائل فقهی واحکام اسلام را ابراز می فرمودند. مجموعه های بسیار ازاحکام اسلامی به آن حضرت منصوب است که درباب حدیث وفقه تدوین شده است.
سید بن طاووس چنین روایت کرده است که یاران ونزدیکان امام موسی^{(علیه السلام)} در مجلس آن حضرت حاضر می شدندولوحه های آبنوس درآستینها داشتند، هرگاه آن حضرت^{(علیه السلام)} کلمه ای می فرمود یا درموردی حکمی می فرمودند، به ثبت آن مبادرت می کردند.
حضرت موسی بن جعفر(ع) درابتداء همان راهی را پیمود که امام صادق(ع) آن راه راهموار نموده بود. امام صادق (ع) یاران مخلص بسیاری از دور خود جمع فرموده بودواین شاگردان اکنون درسراسر مملکت پخش بودند وحضرت موسی بن جعفر(ع) همه آنها را جمع وجور کرد وبه همه آنها سروسامان بخشید.آن حضرت درزمان « منصور» و«مهدی» و«هادی» نسبتاً آزاد بود ولی گاهی زحماتی را برای ایشان ایجاد می کردند. اما درزمان هارون سختگیری زیاد شد.آن حضرت درراه سازماندهی شاگردان پدر بزرگوارشان که درسراسر مملکت پراکنده بودند، اهتمام زیادی رابه خرج دادند تا جائی که دشمن درصدد پیدا کردن افراد مرتبط با امام بود. مأموران حکومت درآن وقت کوشیدند که آن افراد واسامی آنها را به دست آورند، اما نتوانستند. کار این افراد، که رهبری آنها به دست امام(ع) بود به جائی رسید که به صورت نیروئی بزرگ درآمدند. شاهد این مطلب سخن امام رضا(ع) است که بعداز گذشت زمانی ازاین دوره فرمود پدرم می فرمودند: « من که درمدینه بودم دست خطم درسراسر مملکت اجرا می شد.»
دستگیری امام کاظم (علیه السلام)
آن امام بزرگ درطول زندگی خودهمواره برضدخلفای عباسی مخصوصاً هارون الرشیدبه مبارزه پرداخته ودست به افشاگری می زدند تااینکه هارون الرشید درسفری که اراده حج داشت (درسال179هجری) واردمدینه شد. هارون دستورداد که حضرت موسی بن جعفر(ع) را دستگیر کنند. هنگامی آن حضرت را دستگیر کردند که نزد جد بزرگوار خود رسول خدا(ص) نماز می خواند. دراثنای نمازآن جناب راگرفتند وکشیدند که ازمسجد بیرون ببرند.حضرت متوجه جد بزرگوار خود شد وگفت : یا رسول الله به توشکایت می کنم ازآنچه که امت بدکردار توبه اهل بیت بزرگوار تو به انجام می رسانند. مردم حاضر ازهرطرف صدا به گریه وناله سردادند) چون آن حضرت را نزد هارون بردند دستورداد: حسان دومحمل ترتیب داد که یکی رابه جانب بصره ودیگری را به سوی بغداد روانه نمود وبا هریک ازدو محمل گروهی به راه افتاد و حضرت موسی کاظم(ع) را نیز دریکی ازآن دومحمل گذاشتند تا جریان امر بر مردم مخفی باشد وندانند که امام(ع) را به کدام طرف برده اند.
امام کاظم(علیه السلام) دربصره وبغداد
هارون دستور داد که امام(ع) را به « عیسی بن جعفر» که استانداربصره بود تحویل دهند واو مدت یکسال حضرت را درنزد خود تحت نظر داشت تا اینکه هارون دستور قتل آن بزرگواررابه«عیسی» داد ولی عیسی زیربار نرفت. پس ازآن هارون، حضرت راازبصره به «بغداد» آورد وبه فضل بن ربیع داد ومدت زیادی هم نزد اوبودند تااینکه هارون به فضل پیشنهاد قتل ایشان را نمود. فضل ازشرکت درخون امام(ع) خود داری نمود. هارون دستورداد « فضل بن یحیی» امام(ع) راتحویل گیرد. فضل بن یحیی حضرت را دریکی از خانه هانگهداری کرد ودرجای وسیعی منزل داد واورا احترام واکرام نمود. هارون ازاین جریان مطلع شد وبه فضل دستورداد تاامام(ع) رابه قتل رساند. فضل امرهارون را اطاعت نکرد. وازاین جهت هارون براوخشم گرفت و دستور داد فضل راصد تازیانه زدند وبعد به واسطه دخالت پدرش «یحیی» هارو ن اورا بخشید. پس ازآن هارون امام موسی(ع)را به« سندی بن شاهک» سپرد امام(ع)مدتها درزندان سندی بن شاهک بود.امام (ع) آنقدر درزندان بود که سلامتی اواز دست رفت وکالبدش تحلیل رفت و خیلی لاغر شده بود به طوری که هنگامی که درپیشگاه پروردگارسجده می کردمانند پیراهنی بود که برزمین گسترانیده باشند. ازروایات نقل شده برمی آید که امام موسی بن جعفر(ع) را زندان ودرسیاه چالهای آن شکنجه می دادند وغل وزنجیر آهنین به پای مبارک اومی بستند.آن بزرگوار درآغاز درزندان می گفت: خدایا! تراحمدوسپاس که مرادرجای خلوتی قراردادی که بافراغت بهتر می توانم توراعبادت کنم.ولی دراواخر چنین مناجات می کرد: ای خداوندی که گیاه راازبین آب وگل وریگ نجات می دهی، ای خدائی که آتش راازبین آهن وسنگ رهائی می بخشی، ای خدائی که شیرراازبین فضولات وخون خلاص می کنی،ای خدائی که بچه راازمیان پرده رحم نجات می بخشی، ای خدائی که روح راازمیان حجابها خلاص می کنی مراازدست هارون خلاص کن. واین مطلب گویای میزان سختیهایی است که به آن بزرگوارواردمی شد.

  اماهمانطوریکه خورشیدازپشت ابربه نورافشانی وگرمادهی می پردازد وموجب حیات جانداران می گردد، آثاروبرکات وجودی امام هفتم نیزحتی درزندان موجب جان بخشیدن به دلهای آگاه وخداشناس می گردید و روزبروز بر میزان علاقه مردم به خاندان عصمت وطهارت افزوده می شد ومظلومیت حضرت برمحبوبیت ایشان می افزود.

  عبادت امام کاظم (علیه السلام)
ثوبانی میگوید : امام موسی بن جعفر(ع) چهارسال هرروز ازسفیدی آفتاب تا هنگام ظهر به سجده می رفت. گاهی ازاوقات هارون روی پشت بامی می رفت که درون زندان راازآن بالا می دید. حضرت موسی بن جعفر(ع) را درحال سجده می دید. روزی به ربیع گفت: این جامه ای که هرروز میان زندان افتاده چیست؟گفت: یا امیرالمؤمنین این جامه نیست، او موسی بن جعفر(ع)است که درحال سجده است و هرروز ازطلوع آفتاب تا ظهر سربه سجده می گذارد .هارون گفت: اوواقعاً ازراهب های بنی هاشم است. ربیع گفت: پس چرا اینقدر به اوسخت گرفته ای، هارون گفت: افسوس که چاره ندارم. سرانجام هارون که بسط وگسترش تشیع راخطری جدی برای تاج وتخت خودمی دید تصمیم به قتل امام گرفت وپس ازخوراندن زهربه ایشان حضرت رامسموم ودر25رجب سال 183هجری قمری به شهادت رساند.