چکیده این رساله به شرح زیر می‌باشد:

بتن خودتراکم در برابر تغییرات جزئی کیفیت و کمیت مصالح، نسبت به بتن معمولی دارای حساسیت بیشتری می‌باشد. این موضوع بعلت ترکیبی از نیازهای متنوع در حالت تازه، طرح مخلوط فوق‌العاده پیچیده‌تر و ویسکوزیته و تنش جاری ذاتاً کم آن می‌باشد. با وجود این ضعف، تحقیقات محدودی بر روی ابقاپذیری بتن خودتراکم انجام شده است. بدین ترتیب و با توجه به اهمیت موضوع، در رساله حاضر تحقیق نسبتاً جامعی در رابطه با ابقاپذیری بتن خودتراکم و معیارهای تشخیص آن و اثر آن بر خواص بتن سخت شده انجام شده است.
بر اساس اهداف تعیین شده در این تحقیق، دو دسته مخلوط طراحی شده است. دسته اول مخلوط‌ها که بر اساس روش طرح آزمایش فاکتوریل طراحی شده است، برای تعیین حساس‌ترین آزمایش‌ها نسبت به تغییرات جزئی وزن مصالح و نیز تعیین جزء ایجاد کننده بیشترین حساسیت در بتن ساخته شده‌ است. دسته دوم که شامل ۸ مخلوط می‌باشد، برای دستیابی به معیار مناسب ابقاپذیری بتن‌ها و تأثیر آن بر خواص دراز مدت ساخته شده است. برای تعیین وضعیت ابقاپذیری این مخلوط‌ها، مقدار آب به میزان ۳%± و ۶%± تغییر داده شده است.
بر اساس نتایج بدست آمده از تحلیل حساسیت، برای بررسی ابقاپذیری بتن خودتراکم باید تغییرات، در مقدار آب مخلوط اعمال شود. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که اعمال تغییرات مقدار آب به میزان ۳%± مناسب بوده و تغییرات به میزان ۶%±، باعث خارج شدن اکثر بتن‌ها از وضعیت مطلوب شده است. بر اساس تحلیل‌های انجام شده آزمایش پایداری الک حساس‌ترین آزمایش نسبت به تغییرات جزئی وزن مصالح بتن می‌باشد. ضریب تغییرات این آزمایش تحت تأثیر تغییرات ۶%± مصالح، ۳۷/۱۸% می‌باشد. بنابراین بررسی تغییرات آزمایش پایداری الک یکی از بهترین روش‌های تخمین ابقاپذیری بتن خودتراکم می‌باشد. با تعیین مقدار پایداری الک مخلوط و نیز پایداری الک مخلوط با ۳% افزایش در مقدار آب، می‌توان شاخص ابقاپذیری بر اساس پایداری الک را تعیین نمود. پس از آزمایش پایداری الک، پارامترهای رئولوژی شامل ویسکوزیته پلاستیک و تنش جاری بترتیب با ضریب تغییرات ۰۷/۸% و ۵۳/۷% بیشترین حساسیت را نسبت به تغییرات مصالح داشته است. شاخص رئولوژی مناسب برای بررسی ابقاپذیری، طول منحنی تغییرات پارامترهای رئولوژی نسبت به تغییرات جزئی مقدار آب در رئوگراف می‌باشد. مقایسه پراکندگی نتایج آزمایش‌های مقاومت فشاری و مقاومت خوردگی (پتانسیل خوردگی و نرخ خوردگی) تحت تأثیر تغییرات مقدار آب به میزان ۳%± با شاخص‌های مختلف ابقاپذیری نشان می‌دهد که وضعیت ابقاپذیری در حالت تازه، هیچگونه تناسبی با پراکندگی نتایج در وضعیت سخت‌شده بتن نداشته است.
واژه‌های کلیدی: شاخص ابقاپذیری بتن خودتراکم، تحلیل حساسیت آزمایش‌ها، تصمیم گیری چند معیاره، پارامترهای رئولوژی، حساسیت مقاومت خوردگی بتن خودتراکم.

رایانامه جهت ارتباط با دانشجوی فوق: am_salehi [AT] iust.ac.ir